بعضی از تحلیل گران خارجی سال 1975، یعنی اواخر سال 1353 و 9 ماهه ی اول
سال 1354، را نقطه ی آغاز افول قدرت شاه در ایران می دانند. وقایعی كه در
این سال رخ داد، به حسب ظاهر همه از نیرومندتر شدن موقعیت شاه و رژیم سلطنت
در ایران حكایت می كرد. درآمد نفت چهار برابر شد و به مرز سالانه 20
میلیارد دلار رسید كه با قدرت خرید آن روز دلار، رقم هنگفتی به شمار می
آمد. شاه با اعلام یك سیستم تك حزبی در اسفند 1353، حكومت مطلقه خود را بر
كشور تثبیت كرد، آشتی با عراق و امضای قرارداد حل اختلافات دو كشور كه
براساس بیانیه ی الجزایر تنظیم شده بود، به نگرانی های ایران از مرزهای
غربی خود خاتمه داد، روابط ایران با همه ی كشورها اعم از شرق و غرب توسعه
یافت و سیل سران و دولتمردان خارجی، برای بهره گرفتن از خوان نعمتی كه بر
اثر افزایش ناگهانی درآمد نفت در ایران گسترده شده بود، به ایران سرازیر
شد. در این میان درباریان، به فكر راه انداختن جشن های تازه ای افتادند.
این بار پنجاهمین سال سلطنت خاندان پهلوی را در آبان 1354، بهانه ای برای
ریخت و پا ش های تازه قرار دادند. اسدالله علم یكی از معاونین خود، دكتر
باهری را كه سوابق توده ای داشت برای سرپرستی برنامه های تبلیغاتی این جشن
ها برگزید و ده ها كتاب در وصف خاندان پهلوی كه هر یك با مقدمه ای با
امضای علم آغاز می شد، انتشار یافت
در فوریه ی سال 1976، یعنی در
زمان حكومت فورد و یازده ماه قبل از آن كه كارتر وارد كاخ سفید بشود، یك
هیئت تحقیقاتی از طرف سازمان اطلاعات مركزی امریكا (سیا) به سرپرستی «ارنست
اونی» گزارشی درباره ی خاندان سلطنتی و ساختار حكومت در ایران تهیه كرد كه
در تیراژ محدودی در مجموعه ی نشریات محرمانه ی سیا چاپ و بین مقامات سیا و
بعضی مقام های بالای امریكا توزیع گردید.(2) در این گزارش، خانواده ی
سلطنتی ایران «كانون عناصر فساد و هرزه و شهوتران» معرفی شده و بیش از همه
به شرح احوال اشرف پهلوی به عنوان با نفوذترین و در عین حال فاسدترین
اعضای خانواده پرداخته بود و شاه، را زمامداری خودكامه كه به جز افراد
خانواده ی خود فقط با ده، دوازده نفر، كه رأس آن ها امیر اسدالله علم وزیر
دربارش قرار دارد،
